Jong geleerd, oud gedaan

Omdat ik zelf geen kinderen heb, richt ik sinds jaren mijn vaderlijke neigingen op mijn neef. Hij is een slimme en talentvolle jonge kerel. Hij hoort qua ervaringen en qua doen bij de jeugd van tegenwoordig. Ik beken ook maar meteen dat ik verwachtingen koester die hij nog niet waar kan maken. Daarom noem ik hem een kerel en nog geen man.

Hij staat echter zijn mannetje als het moet. Toen we in de rechtbank een zaak hadden tegen zijn niet-genoeg-betalende vader, liep hij regelrecht op zijn pa af en wenste hem succes met de komende uitspraak. Een moedige handeling, vooral als je bedenkt dat hij dat op jonge leeftijd niet heeft geleerd. Het was een teruggetrokken en onopvallend kind dat misschien tot niets bijzonders zou uitgroeien.

Ik ben steeds meer onder de indruk wanneer mijn neef en ook andere jongelingen laten zien dat ze een nieuw soort moedigheid bezitten. Ze hebben het vermogen tot verbinden en treden daarmee zonder al te veel vooroordelen andere mensen tegemoet. De jeugd creëert samenvoegingen van talenten en samenwerkingsverbanden die vaak de aard hebben om alles te delen en gericht zijn op plezier hebben, op genieten van wat er gebeurt.

De waanzin van het oude leiderschap om samenwerking te verwringen tot een geldmachine die niets anders oplevert dan overdreven aandeelhouderswaarde en terugkerende burn-outs, in dat soort zaken is de jeugd van tegenwoordig blijkbaar niet geïnteresseerd. Voor zo’n afwijking is moed nodig. Dat zouden de leiders van hen kunnen leren, dus: jong gedaan, oud geleerd!